Pomoc psychologiczna po stracie dziecka

Utrata dziecka to doświadczenie bardzo trudne dla rodziców, wywołuje ogromne wewnętrzne cierpienie. W pierwszym etapie rodzice przeżywają szok, otępienie, z czasem tęsknotę, żal, gniew, poczucie winy, rozpacz, pustkę i smutek. Często normalne funkcjonowanie  wydaje się być trudne z uwagi na siłę przeżywanych emocji. Pojawiają się pytania o sens śmierci dziecka, o sens życia, własnej śmierci i cierpienia, obsesyjnie powraca pytanie dlaczego mnie to spotkało. Wszystkie te emocje i myśli składają się na proces żałoby, który w przypadku osieroconych rodziców jest szczególnie trudny i bolesny.

Praca to nie tylko towarzyszenie w przeżywaniu żałoby, ale nauka wyrażania i nazywania emocji, które się pojawiają, to szukanie odpowiedzi na to jak rozmawiać o utracie dziecka z bliskimi, ale też jak uzyskiwać wsparcie i pomoc potrzebną w czasie żałoby, jak zadbać o siebie by móc przeżywać żałobę. Proces ten kończy godzenie się ze stratą dziecka i odbudowywanie  swojej tożsamości.

Psychoterapia jest potrzebna tym rodzicom, którzy mają znaczącą  trudność  w przyjęciu i przechodzeniu przez proces żałoby.